SENSİZ OLMUYOR BE FERAYIM

AYSEL ŞAHİN

Yazıma başlamadan önce senden bir kez daha özür diliyorum Feray’ım. Şimdi diyeceksin ki neden benden sen özür diliyorsun anne, neden mi senden özür diliyorum kızım tüm çabalarımıza rağmen, sesimizi duyurmaya çalışmamıza rağmen, raporlara rağmen, çığlıklarımıza rağmen hala ADALET yerini bulmadı ve senin katilin elini kolunu sallayarak hiç bir şey olmamış gibi dolaştığı için. Adaletsizliğin kurbanı olduğun için

senden bir kez daha özür diliyorum kızım..

Diyeceksin ki sen niye benden özür diliyorsun “anne”, benden özür dileyecek birileri varsa o da ben ve benim gibi öldürülen kadınların katillerini sokağa salı veren ve onları ödüllendirenler özür dilesin ve insanlıklarından utansınlar, vicdanları kurusun… 

Ama nerde o vicdan, ahlak, insanlık be gülüm, adalet hiçbir zaman öldürülen kadınların yanında olmadı. Adaletin adı var, kendisi yok. Fakat o katil ve katil seviciler şunu bilsinki Adalet yerini bulana kadar biz bu işin peşini asla ve asla bırakmayacağız. Hiç durmadan, bıkmadan, usanmadan, pes etmeden mücadele etmeye devam edeceğiz, davamızın takipçisi olacağız. O katil ve onun suç ortakları hak ettiği cezayı alana kadarda, davamızın peşini bırakmayacağız. Bizim acımızın hafife alınmasına asla izin vermeyeceğiz.

Biliyor musun Feray’ım, sen katledildiğinden beri kadın cinayetleri durmak bilmiyor, her gün yeni ana kuzuları ve açmamış gonca güller, birileri tarafından katlediliyor ve öldürülüyor. Evladını kaybetmiş bir anne olarak bu beni o kadar çok üzüyor ve yoruyor ki, sürekli bu haberleri gördükçe, duydukça ve okudukça psikolojim bozuluyor ve aynı acıyı tekrar tekrar yaşıyorum. Allah kimseye evlat acısı göstermesin demekten başka şuan elimden gelen bir şey yok. Çünkü insan evladını kaybedince, çevresinde hiç kimse yokmuş ve herkes gitmiş gibi hissediyor ve sanki o koca dünyada birtek sen ve acıların kalmış gibi hissediyor insan, evladının gidişini hiçbir zaman kabullenmiyor.

Bana soruyorlar neyi bekliyorsun hala kendini toparlaman için diye, benim cevabım ise onlara kızımı, Feray’ımı diyorum. Bunu söylerkende bilinmedik bir hüzün kaplıyor içimi, bir gariplik var sanki. Senin gidişini bir türlü kabullenmedim. Sen giderken öyle çaresizdim ki sanki elimi kolumu bağlamışlardı ve ben senin gidişine engel olamadım ellerimden kayıp gittin yavrum, öyle çaresizce baka kaldım. O an sanki koskoca bir orman yanıyordu ve ben o ormanın içinde tek başıma kalmış ve benim gözyaşlarımdan başka hiçbir yerde su yoktu sanki, ve orman gibi benimde içim alev alev yanıyordu keşke Silmeseydim gözlerimden akan yaşı, sel olup aksaydı yollarına… 

Benimle paylaşmak istediğin o kadar çok şey vardı ki, bu hayatta en çok hayalini kurduğun gelecekteki umutların ve mutluluklarını beraber yapmak ve paylaşmaktı. Gelecekten de pek umutlu değilim artık. Adı gelecek olsa ne olur, seninle gelmedikten sonra. Eylül ayında ansızın bizleri terk edip gittin, bir hoşça kal bile demedin, son sözünü duymadan, elini dahi tutamadan, sana sarılamadan, kokunu içime çekmeden veda ettin.

Bu ölüm sana hiç yakışmadı gülüm.

Hani asla terk etmem seni demiştin ya, yalanlarının en büyüğü bu oldu bana. Korkuların en büyüğünü yaşattın Feray’ım, bunları düşündükçe öyle yoruluyorum ki, inan hiç gücüm kalmadı, hayatın bize yaşadıklarından dolayı. Kapayınca gözlerimi, bir daha açasım gelmiyor çünkü açınca senin yokluğunu hissediyorum ve bu beni deli ediyor dünyam başıma yıkılıyor ben bu acıyı ve kıyameti her gün yaşıyorum inan, ay değil mevsim değil 3 yıl geçti sensiz, ağlıyorum çaresizce.

Uykusuz gecelerimde gözyaşlarımla yazdım adını kalbime, bu kalp durana kadar seni asla unutmayacağım Feray’ım. O zaman inanır mıydın seni unutamadığıma, söyle inanır mıydın gözyaşlarım sana geldiğinde.

Bilir misin ne zor ıslak gözlerle uyumak, dokununca kanayan bir kalp taşımak, hasret dolu gözlerle etrafa bakmak ve bilir misin ne zor bu hayatı sensiz yaşamak. Yıllar geçer o benim hep yanımda olur hiç gitmez, ellerimi bırakmaz derdim ama ne bileyim 19 Eylül’de yavrumu, kuzumu bir katil gelip bir hiç uğruna bizden sonsuza dek koparacak, hayatımız değişecek o gece acı, gözyaşı, matem hüzün bastı evimizi, kıyamet koptu, dünya durdu sanki. Yokluğuna inanmak istemedim.

Ben senin yerine ölmek istedim, çünkü sen çok küçüktün benim daha büyümeyen bebeğimdin, açmamış gonca gülümdün, sen çok küçüktün be yavrum ölüm sana yakışmadı. Senin yerine ölemedim, gözyaşımı silmeye mecalim bile kalmadı haberini alınca.

Gittiğinden beri birşeyler değişti mi desen yok. Ayakta kalmaya dahi mecalim yoktur desem yeridir, üzüntülerim dert ortağım oldu. Çalışma masamda, resmin başköşede duruyor, o bana bakıyor ben ona, resmini öpüp kokluyorum. Seni bize hasret edenler, dilerim Allahtan aynı acıyı misli ile yaşarlar. Allah’ın adaleti hem bu dünyada, hem öbür dünyada en kısa zaman da tecelli eder inşallah, eder diyorum çünkü bu dünyada adalet işlemiyor adalet kadınların yanında değil, katillerin yanında yer alıyor. Onun için o katili Allaha havale ettim, ancak cezasını da çekmesini istiyorum. Bunun içinde sonuna kadar mücadele edeceğiz.

Feray’ım sensiz olmuyor, ne yapsam, ne etsem bilemiyorum, yediğimde, içtiğimde yaşantımda bir tad alamıyorum. Her yerde hep seni arıyorum. Hiç bir şeyin tadı tuzu yok, yaşamanın bile anlamı kalmadı. Alışamadım yokluğuna, alışmakta mümkün değil zaten.

evimin biricik kızı, prensesi, gülü, neşe kaynağımız, seni unutmak mümkün mü?

Bu kalp durana kadar seni asla unutmaya cam…

Benim biricik meleğim, Feray’ım, mekanın cennet, melekler duacın olsun…

Annen!

.